آشنایی با اسب سیزده بدر

سیزده بدر با 150 سانتی متر قد و 250 کیلوگرم وزن، اسبی بود که برای همیشه در خاطرات هم نسل هایش ثبت شده است.

در گفتگویی که با آقای رضایی مالک سیزده بدر داشتیم ایشان درباره اسبشان گفتند:” سیزده بدر اسبی بود که هیچ کس فراموشش نمی کند.

اولین بار سال 1354 در خرگوش دره دو ساله بود که دیدمش. در حالی که ترکمن ها به عنوان اسب کورس برای شرکت در مسابقات او را به تهران آورده بودند. اما  از آنجا که سیزده بدر، در چندین مسابقه ی کورس فقط یک بار سوم شده بود، او را برای فروش گذاشتند.

زنده یاد ناصر مخزنی که از اسب داران درجه یک آن زمان بود، سیزده بدر را خرید و در مسابقه ای که برای مالکین بود با هم شرکت کردند. در آن مسابقه تا من استارت  را زدم، سیزده بدر دست هایش را به قدری بالا آورد که آقای مخزنی برای اینکه از روی اسب پرت نشود، میله ی بالای سرش را گرفت و اسب بدون سوار، شروع به دویدن کرد و  آنقدر سریع دوید که اول شد اما چون سوار نداشت از دور مسابقه حذف شد.

بعد از آن آقای مخزنی تصمیم گرفتند تا سیزده به در را برای پرش تمرین دهند و او را به من سپردند.

در آن سالها آقای کامبیز مکفی با سیزده بدر، دو بار قهرمان کشور شدند.

بعد ار آن زنده یاد آقای تالش خانی سیزده بدر را خریدند و خودشان با او می پریدند.

تا سال 1358 چندین بار مالکش تغییر کرد تا در نهایت من او را از آقای سرهنگ سیف خریدم. سیزده بدر از نظر من اسبی بود که خوب می پرید اما بدلیل ریز نقش بودنش، تحمل وزن من به عنوان سوارکار، کمی برایش دشوار بود. همین موضوع باعث شد که رژیم بگیرم و جالب است که تا الان هم رژیم غذایی من ادامه دارد.

در حقیقت سیزده بدر اسب افسانه ای بود که عده ی زیادی را آموزش داد و آنها را سوارکار کرد. اسبی که افراد متعددی توانستند با او مقام قهرمانی کشور را کسب کنند. این اسب در جوانی بسیار بد اخلاق بود و انگار هیچ چیز نمی توانست به او آسیب بزند. با هر سوارکار در هر سن، وزن و سطح از دانش فوق العاده پرش می کرد و هر چه در توان داشت می گذاشت.

اولین بزرگسالی که بعد از من با سیزده بدر پرید خانم فروزان بری بود. وقتی فروزان سواری را شروع کرد کمی می ترسید اما بعد از یک سال در مسابقات قهرمانی بانوان با سیزده بدر مقام اول را کسب کرد.

سیزده بدر، در مسابقات جام سرهنگ نشاطی به سواری آقای خداداد اصلانی اول شد و یک سال هم به عنوان پر امتیازترین اسب سال معرفی شد.

او جز اول شدن کاری بلد نبود و تقریبا هر کس سوارش می شد، اول می شد و آنقدر خوش اخلاق و مطیع بود که انگار دانشگاه رفته بود و به نظر من اگر سوارکارش او را راست مانع می کرد، سیزده بدر مثل گلوله می پرید.

سیزده بدر اسبی با شعور و سازگار بود و به جرأت می توان گفت هیچ عیبی نداشت.

من انقدر او را دوست داشتم که هر جا می رفتم او را با خود می بردم. از غیرتش خیلی خوشم می آمد. تا زمانی که 30 ساله شد همراهم بود. سال های آخر زندگیش از او بسیار مراقبت کردم و او آزادانه در باشگاه برای خودش گشت می زد.

در نهایت در سن 33 سالگی به دلیل کهولت سن از بین رفت. اما تا آخرین روز زندگی سر پا بود و اصلا بیمار نشد.

آقای رضایی در یک جمله درباره سیزده بدر گفت: “فکر نمی کنم کسی لنگه ی سیزده بدر رو دیده باشد.”

هلن هاشمیان درباره سیزده بدر میگوید: ” هر وقت که در لیست ترتیب ورود مسابقات اسم سیزده بدر را می دیدم، به مقام دوم به بعد فکر می کردم چون  او همیشه اول می شد.”

علیرضا خوشدل از خاطرات خود درباره سیزده بدر می گوید:” میتوان گفت این اسب بخاطر قامت ریزش یک پونی بود، با این وجود چندین مرتبه جلوی چشم من مانع 2 متری را پرید و گویی یک اتومبیل اتوماتیک اسمارت بود.  “