آموزش پرش از موانع قسمت سوم
اغلب اسب ها به علت های زیر از پریدن امتناع می کنند:
دست بد سوار، حساسیت بیش از اندازه دهان، ساختمان نامتناسب اندام، مجروح و یا دردمند بودن اعضاء و یا اینکه اصولاً پریدن را دوست ندارند.
مربی و سوار باید علل بالا را درک کرده و برای رفع آن بکوشند و بی جهت به اسبی که آن روز مریض و یا مستعد پرش نیست، فشار بیجا وارد نیاورند. هرگاه دست سوار خشن و دهان اسب حساس باشد بهتر این است که گام را سریع تر کنند زیرا که حرکات غیر ارادی و اضافی سوار کمتر شده و در نتیجه دست او ملایم تر خواهد شد و چون اسب در چهارنعل بیشتر بوسیله دورخیز، مانع را عبور می کند، بنابراین از سر و گردن خود کمتر استفاده کرده و دست سوار اگر خشک باشد، آسیب آنچنان محسوس نخواهد بود.
بهتر است در اینجا بعضی از عللی را که مانع از پرش صحیح اسب می شود ذکر کرد:
این علل یا از سوار و یا از اسب ناشی می شوند. اگر مفاصل خرگوشی، شانه ها و یا پی های اسب خراب یا دردمند باشد، سواران ماهر هم از پراندن چنین اسبی عاجز خواهند بود. بهتر این است که پرش چنین اسبی را در زمین های سخت متوقف کرده و او را به کارهای معمولی وادار کرد.
علت دیگری که مانع از پرش اسب می شود، حساسیت بیش از اندازه دهان اوست. اسبی که دهانش زیاد حساس باشد، سعی می کند که تماس دهان خود را با دست سوار قطع کرده از طرف دیگر برای این که اسب، خوب پرش کند، باید تماس دست سوار با دهان او ملایم باشد. اگر این تماس قطع شود و اسب از طرف دهان دائماً با دست سوار بجنگد، واضح است که در موقع پرش قادر به استفاده از سر و گردن خود نبوده و از پریدن امتناع می کند.
علت اصلی دیگر که مانع انجام پرش اسب می شود دست بد و در عین حال ترس سوار است. نظر به اینکه معایب دست بد در گذشته گفته شده است، لذا احتیاج به تکرار آن نیست ولی اگر سوار مرعوب بوده و از پریدن بترسد، هر نوع انقباض ناشی از ترس به اسب و به خصوص از طریق دستجلوها به دهان او منتقل می شود. اسب هم به این وسیله ترس سوار را احساس کرده و می فهمد سر و کارش با چه کسی است، در نتیجه یا قبل از مانع فرار کرده و یا در جلوی آن متوقف می شود.
برعکس اگر سوار جسور و پردل باشد و تصمیم بگیرد که با اسب پرش کند، قطعاً اسب در مقابل این اراده ی آهنین مقاومت نکرده و خواهد پرید. چه بسا دیده شده است اسب هایی که نمی پریده اند با سوارهای جسور خود را به موانع حتی مرتفع نزدیک کرده و کم و بیش از آنها گذشته اند، زیرا اگرچه اسب به ضعف خود در مقابل چنین موانعی اذعان دارد ولی سوار شجاع را خطرناک تر از مانع دانسته و خود را در آتش هم می اندازد.
سوارانی که دید ضعیف تری دارند اغلب بهتر از آنهایی که بینایی خوب دارند پرش می کنند. زیرا که سوار کم بینا از حقیقت موانع بی خبر بوده و چگونگی آنها را دقیقاً نمی بیند. در صورتی که سوا بینا مختصات و چگونگی مانع را به خوبی دیده و بنابراین ترس بر اراده او غلبه می کند. سوار باید دارای اراده آهنین باشد تا به این وسیله اسب را به پرش از موانع، حتی آنهایی که از عهده او خارج است، وادار سازد.
قلب خود را آن طرف دیوار بیاندازید، اسب شما به دنبالش خواهد پرید.
