عبدالله خان بهرامی

جامعه سواركاري او را به نام عبدالله خان عكاس مي شناسند. محمد بهرامي مردي هميشه شاد، خندان، با اخلاق و خوشرويي كه در سرما و گرما، در همه جاي ايران در كنار اسب و اسب دوستان و سواركاران بود و از تاريخ سواركاري ايران صحنه هاي زيبا و خاطره انگيزي را به ثبت رساند و براي آيندگان به يادگار گذاشت. عبدالله در سال 1315 در شهرستان محلات به دنيا آمد و تا سن 3 سالگي پدر و مادر گرامي اش را از دست داد و توسط دايي و خاله اش بزرگ شد. در سال 1322 به تهران آمد و در عكاسخانه (فتو انوش فر) واقع در خيابان لاله زار مشغول بكار شد و با پيشرفت و فراگيري فنون عكاسي در (فتو پلازا) خيابان انقلاب چهار راه فلسطين زمينه حضور و راه يابي به جامعه سواركاري براي او فراهم شد.

عبدالله خان اينطور تعريف كرد: كه در سال 1337 يك روز صبح در فتوپلازا بودم كه شخصي شيك پوش از اتومبيل فولكس در جلوي مغازه پياده شد و با ديدن كارهايم گفت مي آيي در سواركاري؟ گفتم: بله، بدين صورت ايشان كه سرتيپ مبشري بود مرا دعوت به فعاليت در كانون سواركاران كرد.  كار من از مسابقات كورس در سال 1337 شروع شد كه در باشگاه جلاليه (پارك لاله فعلي) بود. پس از آن در تمامي مسابقات كورس، پرش، درساژ و چوگان كار عكاسي را انجام دادم. آقا عبدالله يكي از خاطرات خود را گرفتن عكسهاي پرش از استاد نشاطي مي داند كه 3 عكس آن بسيار مورد توجه جامعه سواركاري قرار گرفت و در سايزهاي مختلف به چاپ رسيد و در مكانهاي مختلف در معرض ديد عموم قرار داشت و به تماشا گذاشته شده بود.

بيش از نيم قرن فعاليت چشمگير عبدالله بهرامي در سواركاري و ثبت خاطرات آن هيچوقت از يادها نخواهد رفت حضور ايشان در عرصه سواركاري اگر چه يك اتفاق به نظر مي رسد ولي پشتكار و ميزان خدمات او در سواركاري نشان دهنده علاقه ايشان به اين رشته ورزشي بود.

براي عكاسي فوتبال نيز از ايشان دعوت گرديد ولي عبدالله خان پس از دو بار عكاسي در استاديوم فوتبال تمايلي به آن نشان نداده و دوباره برگشت به سواركاري.

با گذشت دهها سال فقط عبدالله عكاس تاريخ مصور سواركاري ايران است و با آرشيوي كه دهها هزار عكس در آن بايگاني است تنها يادگار گذشته اين ورزش است. در سالهاي اخير محمد بهرامي با همكاري خانواده اش آرشيو عكسهاي قديمي را كامپيوتري مي كرد كه مبادا بلايي سر آن بياد و از بين برود چرا كه يك بار حدود سي آلبوم او را دزديدند. يك بار هم وقتي به عكاسي انديشه كه مال خودش بود آمد، ديد كه چاه فرو رفته و بايگاني 10 سال آرشيو عكس هاي سواركاري از سال 1337 تا 1347  از بين رفته است.

به راستي كه محمد بهرامي يكي از پيشكسوتان ورزش كشور و سواركاري بود كه بيش از نيم قرن از عمر خود را به پاي عشق و علاقه به اسب و اسب داران و سواركاران سپري كرد و در حالي كه بايد بازنشسته میشد و استراحت كند، همچنان با ناملايمات روزگار و بي مهري مسئولان و مديران مي ساخت. در كنار سواركاران حضور داشت و با رويي خوش و لب هايي خندان از لحظه هاي بياد ماندني مسابقات و خانواده هاي سواركاري عكس به يادگار مي گرفت.

عبدالله بهرامي بارها در مسابقات نكاتي را متذكر شده بود كه گروه برگزار كننده توجهي بدان نداشتند و در صورت شروع مسابقه قطعاً با مشكل روبرو مي شدند. طراحان مسير، داوران و ساير كادر فني مسابقات بياد دارند كه آقاي عبدالله بهرامي چه كمك هايي را به آنها كرده بود. بار ها شده بود مانعي افتاده و داوران نديده و خطا نگرفتند و ايشان بودند كه اين نكته را يادآوري كردند، بارها شده بود كه در مسابقات برق رفته بود و زنگ نبود و عبدالله خان به ياري داوران آمده در وسط مانژ فرمان شروع مسابقه را به سواركاران مي دادند. بعضي اوقات طراحان مسير يادشان مي رفت موانع ريخته شده را درست كنند اين عبدالله بود كه مانع را براي سواركار بعدي درست مي كرد. در اهداي جوايز و برنامه ريزي آن عبدالله هميشه كمك خوبي به گروه برگزاري بودند. در پايان هر مسابقه نفرات قهرمان و خانواده هايشان عبدالله را براي گرفتن عكس يادگاري به طرفي مي كشيدند و عبدالله با رويي خوش به همه پاسخ مثبت داده بود و هزاران خاطره كه همگان از عبدالله بهرامي در ذهن و ياد خود دارند.

در اينجا بخشي از مصاحبه هاي انجام شده با مربيان و پيشكسوتان سواركاري در سال 1375 را ذكر مي كنيم:

• مرحوم جناب سرهنگ مسعود شكي خان:

ايشان انساني هستند بسيار افتاده، متواضع و بسيار مطيع افراد. بعضي ها او را آقاي بهرامي خطاب مي كنند- بعضي عبدالله و بعضي عبدالله خان مي گويند. براي ايشان هيچ تفاوتي نمي كند، ايشان هميشه با چهره متبسم ظاهر مي شوند. من نسبت به ايشان ارادت قلبي دارم، هيچگاه نديدم كه چهره اي متفاوت داشته باشد. هميشه متبسم، هميشه متواضع و هميشه مشغول كار خودش است. عبدااله بهرامي نمونه يك مرد زحمت كش واقعي است.

• استاد گرانقدر علي رضايي:

او در كار خودش پر تجربه ترين است واقعاً پرتجربه ترين، امكان دارد كه نگاه نكند ولي آنقدر درست اين حركت را انجام مي دهد و عكس آنقدر خوب مي شود كه مردم با جان و دل عكسها را از او مي گيرند. كار عبدالله خان مشوق زيادي براي سواركاران است و از طرفي اگر ايشان نبود هيچكدام از افتخارات اشخاص ثبت نمي شد. هيچوقت حاضر نيستم عكسهايم كه توسط عبدالله گرفته شده با چيز ديگري عوض كنم و از ايشان متشكرم.

يكبار در مانژ شهداء با اسبي بنام آذرخش در حال پرش بودم بعد از مانع بايد به چپ مي پيچيدم و آقاي بهرامي فكر مي كرد كه من بايد به راست بپيچم و طوري قرار گرفته بود كه آنطرفش ديوار ضلع جنوبي مانژ بود، او جلو افتاده بود در حال فرار و من با اسب به دنبال او، چون يك كمي ريز نقش هستند ! ! !  لحظات جالبي اتفاق افتاد.

• استاد عزيز بابك شكي خان:

يك جمله درباره ايشان بگويم (هر وقت كه مسابقه بود، اسب بود و عكس) عبدالله خان بوده. ايشان قسمتي از مسابقات سواركاري است در تمامي مسابقات سواركاري بود و هست. خيلي ها آمدند و عكس بگيرند ولي نتوانستند و رفتند. من خدمت آقاي بهرامي ارادت خاصي دارم چرا كه ما خاطرات بسياري از دوره هاي مختلف سواركاري داريم كه توسط عبدالله ثبت شده است و جامعه سواركاري به همت و پشتكار ايشان بوده كه از دورانهاي مختلف و لحظات سواركاري يادگاري داشته باشد. اين مشكل است شخصي بتواند در طي دهها سال فعاليت خود با رويي خوش و خندان با همه برخورد كند و هيچگاه عصباني نشود و از كوره در نرود. خوب مي توان گفت كل صفات برگزيده در او جمع است. ميدان سواركاري ميدان سختي است و هميشه شرايط مطلوب را ندارد مي تواند بسيار سرد و يا خيلي گرم باشد. گرد وخاك زياد دارد و ممكن است باران يا برف ببارد، به هر جهت شرايط عكاسي ايشان شرايط آساني نبوده و نيست.

محمد بهرامي يكي از گنجينه هاي بسيار ارزشمند سواركاري بود که متأسفانه 3 آبان سال 1392 از میان ما رفت.

روحش شاد و یادش گرامی باد…